Binge-leren

Wat ik vaak mis uit mijn kindertijd is de afbakening. Zowel in tijd als in ruimte. Alles kan overal en altijd nu. Ik mis de dagen van de stoere jaren 90, toen de tv-tijd ‘begon’ om 17u55 met TikTak, gevolgd door De Boomhut (Hey fa!), Het Beestenbos is boos met die ontroerende intromuziek, De Draaimolen met die zoete stem van Nolle Versyp. Met wat geluk was het eten nog niet klaar voordat W817 begon, of we zapten naar The Simpsons op VT4. Je kon niet eindeloos kiezen en bingen. Daarna was het gewoon gedaan. En ik heb geheid veel geklaagd daarover, maar ik besef wat een geschenk dat was. Vandaag heb ik zoveel om te kiezen, dat de keuze me soms onbeweeglijk vastschroeft tussen twee of drie dingen die ik als nuttig tijdverdrijf zou gaan doen, waardoor ik soms een half uur stilsta.

Het is erg lastig om overal interesse in te hebben. Of om alles te willen doen. Zeker op deze globe van grenzeloosheid, deze mogelijkheden-maatschappij, deze bingebol. Mensen zeggen me dan dat ik mijn tijd beter moet verdelen, zodat ik al die verschillende passies het hoofd kan bieden. Gelukkig ebben sommige bezigheden ook weg. Dan kus ik mijn eigen handen uit dankbaarheid dat ik iets niet meer wil volgen of mijn interesse verlies. Maar waar er interesses wegdeemsteren, waaien er nieuwe, soms op niets gestoelde of plotsklaps vanuit het niets opduikende divertaties op.

Naast al die nuttige en minder nuttige occupaties, steken oude gewoontes soms de kop op. Zoals willen gamen. Het gebeurt te vaak dat ik enkele uren vrije tijd heb en mijn brein in een kramp schiet: gamen en porno! Dat is mijn tienerbrein dat blijkbaar altijd opveert. Dan komt mijn oudemannenbrein aanzetten met de zeer storende vraag: wil je dat eigenlijk wel? Nee, je wil schrijven, of lezen in dat boek waarin je bezig bent. Of uit het raam staren naar al die intrigerende mensen die voorbijwandelen. Dan volgt er opnieuw een moment waarbij ik ter plaatse blijf maar deze keer is het niet apathie maar een heuse breinstrijd die zich afspeelt in mijn bovenkamer. Meestal wint tienerbrein, waarna oudemannenbrein nijdig is.

Wat nog opvalt is niet zozeer het schier oneindig aantal vrijetijdsbestedingen of interesses die mijn aandacht vangen, maar wel hoe uiteenlopend die soms worden. Soms kijk ik naar mezelf vanuit een observerende derde persoon, en zie ik hoe ik eerst de transfers volg van Antwerp en die vervolgens zelf doorvoer in een videospel. Ik ken alle rugnummers, hoeveel de spelers waard zijn, waar ze hebben gevoetbald en naartoe zullen verhuizen. Ik bedenk mee hoe ‘we’ tactisch kunnen spelen het komende seizoen. Vijf minuten later zit ik een gedicht of blog te schrijven over hoe de avondvlucht van zwaluwen in onze tuin me doen denken aan mensen die zich individueel naar dezelfde plaatsen bewegen waardoor het lijkt alsof ze een groep vormen. Nog wat later denk ik na over hoe ik in de fitnessclub tussen allerlei mensen sta te zweten, terwijl ik me concentreer op Johan Op De Beecks stem die vertelt over Danton, Camille Desmoulins en de grote revolutiefilosoof Condorset, en ik bedenk wat een gekke combinatie dat is: gewichten heffen en onderwijl met mijn gedachten in het Frankrijk van 1790 vertoeven. ’s Avonds lees ik een strip van Urbanis, los ik drie kruiswoordraadsels op of lees ik een hoofdstuk uit een Brouwers of Pfeijffer.

Beste lezer, misschien ben jij wel iemand die me al eens heeft gezegd dat ik mijn tijd beter moet verdelen. Je moet weten, ik heb het geprobeerd, zo’n strakke verdeling der vrijetijdsbezigheden. Het effect is dat ik telkens wanneer ik in een soort flow geraak mijn activiteit moet staken om met mijn volgende passie een blokje om te gaan. Dat werkt met hobby’s die afgebakend zijn in tijd en plaats, zoals elke woensdag naar de tafeltennisclub gaan, of ergens een cursus volgen. Maar lezen, luisteren, leren en kijken kennen geen grenzen. Zeker vandaag niet. Het zijn niet meer de jaren 90. Maar ik heb een truc. Ik lees alleen in bed en op vakantie. Ik kijk alleen in de cinema of samen met mijn vrouw. En ik binge niet. In de andere gevallen schrijf ik. En leren doe ik elke dag, steeds meer.