35 (of: de middelpuntvliedende kracht)

Eerst wil ik mij excuseren tegenover mijn trouwe lezers (ja, ik weet dat jullie bestaan, dank daarvoor!). Ik heb niet veel meer geschreven de laatste tijd. Ik zat niet heel goed in mijn vel en dan kom je in een soort creatieve spreidstand: miserie doet schrijven maar ik kan ook niet schrijven van de miserie. Ik had andere katten te geselen. Ook vrij letterlijk, daar we een konijn hebben deze dagen, dat vrij rondhuppelt in onze bescheiden stadstuin aangezien het beest de grenzen van zijn kot niet wil respecteren. Bijgevolg lig ik vaak op de loer voor de buurtkatten die op de loer liggen om onze Floppy een loer te draaien. Maar kijk hier: een blog! En wat voor een – eentje op en over mijn geboortedag. Waarschuwing: (zeemzoete) emoties naar het einde toe.

Vijfendertig. Het klinkt oud, hoewel mijn collega’s me neerbliksemen wanneer ik dat zeg, omdat ze veertig of vijftig zijn. Toch is het zo. Het Grote Verval is ingezet. Het valt me op dat ik de laatste tijd (onbewust) veel boeken lees die daarover gaan. Momenteel lees ik mijn tweede Kees Van Kooten in twee maanden tijd. Hij is getiteld: Veertig. Dat behoeft weinig duiding. Daarvoor las ik (eindelijk) Reve’s De Avonden uit. Een mening over dat boek geven is een zeer complexe opdracht, maar het laat zich wel als volgt samenvatten: Frits Van Egters gaat bij zijn vrienden op bezoek en vertelt hen dat ze stilaan kaal worden.

Voor een hoop mensen betekent deze leeftijd het midden van hun bestaan. De gewoonte is dan om even terug te blikken, te beginnen met het voorbije jaar. En dat was geen gemakkelijk exemplaar, om het met een eufemisme uit te drukken. Oké, die tijd van lockdowns was min of meer weggedeemsterd, maar ik hoef jullie er niet aan te herinneren dat ik als introvert nog behoorlijk in mijn nopjes was toen, alvast toch voor het grootste deel van die vreemde periode.

Nooit heb ik zoveel wereldpijn gevoeld. Het gevoel constant over je schouder te moeten kijken, omdat de Russen of Noord-Koreanen met kernwapens dreigen. Het verplichte loslaten van controle, wanneer ik mijn kinderen wil leren fietsen in een stad waar de elektrische steps uit de aarde lijken te schieten als de paddenstoelen in deze vochtige herfst. Slapeloze nachten, omdat mijn geliefde Deurne geteisterd wordt door drugscriminelen die niet op een granaat meer of minder kijken.

Ik begon aan alles te twijfelen. Het gras aan de andere kant van de arbeidsmarkt was nooit zo groen en de jaarlijkse twijfel over mijn job als leerkracht NT2 sloeg opnieuw toe. Ellenlange discussies met mijn liefdevolle vrouw over een derde kindje bleven elke dag sudderen in mijn oververhitte hersenpan. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik opeens nergens meer zeker van leek te zijn. En ik ben een planner. Een analist. Ik leg een veiligheidsdeken onder mijn vangnet. Ik sla een weg in maar voorzie kruimels op elk zijweggetje. De eerste twee weken van september vingen niet bepaald vrolijk aan. Het weer weerspiegelde mijn gemoed.

En dan kwam de kentering. De ommekeer. De volta. Die regen bleek geen portie ellende, maar een broodnodige spoeling te zijn. Zoals de planten dankbaar waren voor het hemelse water, zo bleek ook ik hier nood aan te hebben. Nee, relaties zijn niet altijd gemakkelijk, dat wist ik al. Toch kan je snel dingen uit het oog verliezen, ook al praat je met elkaar. Ook al ben je dertien jaar gelukkig en heb je twee pientere kleine mensjes rondlopen waar je hart van vol loopt. Ontelbare goede, innige maar bij momenten ook pijnlijke gesprekken hielpen ons beiden aan nieuwe inzichten en levenskracht. We analyseren graag alles dood, mijn vrouw en ik, maar soms moet je gewoon even doen in plaats van denken.

Toen ik vandaag opstond, regende het niet meer. Meer zelfs, de zon scheen. Een geklaarde hemel, om een passend anglicisme te gebruiken. Vandaag verjaar ik. Ik kreeg van mijn lieve vrouw het mooiste cadeau denkbaar. Ze had aan mijn dierbaren gevraagd om iets over mij te schrijven. Ik was werkelijk ontroerd toen ik in die bloemlezing bladerde. Ik keek naar buiten en voelde me herboren. In haar ogen voelde ik dezelfde nieuwe energie. Een vuur dat gisteren nog in onze openhaard brandde, zie ik nu in haar blik. Er is iets wezenlijks veranderd. Dat heeft zij zelf ook beschreven in het boekje: dat we elkaar blijven terugvinden.

Is dit het, 35 worden? Dan ga ik de volgende helft van mijn leven met veel goesting en daadkracht tegemoet.

---

Een persoonlijk noot aan Sarah, mijn vrouw: dank je, voor je tomeloze moed, je warme ziel en de inspirerende bereidwilligheid die je aan de dag legt om met mij keer op keer ellenlange diepe levensgesprekken te voeren. En dank je, voor het prachtige geschenk. Dat had ik inderdaad nodig. Die warmte heb ik gemist, ook al ben ik zo graag alleen. Ik ben blij dat we elkaar blijven vinden. En je ziet er ook nog best goed uit voor 35. xoxo

(voor Sarah)

Als laatste: een persoonlijke noot aan mijn vader: jouw schrijven (de enige tekst die met de hand is geschreven wat het voor Sarah bij de printshop moeilijker maakte, maar wat ik zeer weet te appreciëren), heeft me heel erg geraakt. Ik heb getwijfeld of ik dit zou neerschrijven, omdat het vaak ‘later’ wordt gedaan of te kazig wordt bevonden (nog een onderschat anglicisme), maar beter nu dan te laat. Het is het mooiste geschenk dat ik ooit heb gekregen, omdat ik in jouw woorden voel wat ik al heel lang wilde voelen. Je schrijft het zelf: onze relatie was niet altijd gemakkelijk en heeft vaak onze beide voeten in de aarde gehad. Toch merk ik aan kleine dingen die je schrijft dat je in jezelf kijkt en me al die jaren probeerde te begrijpen. Dat je nu fier bent, dat is veel waard voor mij. Ik ga niet te veel uitweiden, maar je weet vast wel over welke kleine dingen ik het heb. Dank je, papa.

(voor papa)