De vertrouwensband tussen de taxireceptioniste en mij

‘Je moet me vertrouwen, dit is mijn job’, sprak ze astrant, nadat ik had gevraagd of ik een soort van bevestiging zou ontvangen, al meende ik ook een oprechtheid in haar stem te horen. Ik belde naar de receptie van Antwerp Taxi om een busje te reserveren voor zaterdag, bij het ochtendgloren, omstreeks zes uur. De tram vonden we iets te veel gedoe. Omdat er een seconde viel waarin ik de kans zag mezelf nader te verklaren, legde ik uit dat het zo’n busje moest zijn omdat we veel bagage zullen meenemen naar Stockholm. ‘We gaan er immers drie maanden verblijven’, voeg ik er naar gewoonte laconiek aan toe. Daar stelde ze geen verdere vragen over, en ik merkte dat ik licht teleurgesteld was omdat ik ondertussen aan het tegenovergestelde gewend was. ‘Een busje? Geen probleem, dan passen we dat even aan hier’, zei ze, alsof ik kon zien wat ze deed. Ziezo, ze had er een busje van gemaakt. Deze vrouw kon gewoon toveren. En ik moest haar vertrouwen? Ach, duiken in het diepe, ik ben er nooit goed in geweest. Niet in het zwembad, noch in avonturen.