Een kraai zoekt wat extra sterke takjesen wij met z’n vieren de tijd om nog snelhet groen op te zoekenvoor het donker Een onderhoudend gesprek tussen twee oma’svoor een Andersoniaans voorbijrijdend raameen bries door het nieuwsvan morgen We volgen de paaltjes met libellenZe herkent een oog in een knoestIs dit het oogvan Ciarán? Haar sokken…
Amistad II
Nooit nog komt de tijdOok maar in de buurtVan een zeeEvenveel uren staken wij in eenMiddag als er zijn in een etmaalBij de buren de bal gaan halenElke keer opnieuwRadio luisterenVoor het slapen gaanEn snoep halen bij de Roemeen om de hoekSamen voor altijd in het nu (NovemberVers)
Dag vreemdeling
Dag vreemdeling Dag mysterieuze man in de straat Ik wandel jou voorbij en jij mij en het regent op straat en in mijn hoofd en ik vraag me af of het ook in jouw… Bescherm jij ook je gedachten met die paraplu zoals ik doe nu? Ik kijk in jouw ogen en jij in de…
De tic van Nick
Nick was een knaap met een hippe sik maar ook een vervelende tic Een alleronhandigste tic had Nick, en hij zat ermee echt in een strik Hoorde Nick het getik van een klok, sprak hij na elke tik ‘tak’ Helaas was zijn vader fervent klokkenmaker, een echte krak in zijn vak.
Traan voor mijn lekkende kraan
Een vriendin die zich recent heeft ontpopt tot mindfulnesscoach – check Fee Floralis! – schotelde mij een schrijfopdracht voor van de dichteres-kunstenaar Rupi Kaur – bekend van Milk and honey. De opdracht luidde: schrijf een ode aan iets dat je elke dag ziet. Een alledaags object dus, waar je eens met andere ogen naar kijkt.…
Het leven in rood, geel en blauw
Als dertiger sta ik meer te klungelen dan als kleine jongen. Dat mensen naar me toe komen voor een luisterend oor, voor mijn goede raad, voor mijn empathisch vermogen, terwijl ik om de haverklap met mezelf in de knoop lig, ik krijg er schaamrood van op mijn wangen. Op de Steinerschool leerde ik rood, geel…
Blauwe maandag
Elke ochtend komt er een moment waarop je weet dat de wekker binnen enkele minuten zal aflopen. Ook al hoop je op je veel te heldere telefoonschermpje een ander uur te zien, of voel je de adem van de ochtend nog niet in je nek. Ik weiger te kijken. Een bloot voetje, maat 28, doet…
Wat maakt me blij?
Misschien hebben enkele van mijn bescheiden aantal lezers het al ergens opgepikt, maar sinds vorige week neem ik deel aan een workshop ‘literair bloggen’, een cursus die zich verspreidt over drie maanden, gegeven door Dirk Van Boxem. De opdracht voor deze week luidde eenvoudigweg: waar ben je blij van geworden? Een ogenschijnlijk simplistische schrijfopgave, edoch,…