Een druilerige maandag, de eerste dag van de herfstvakantie. Die kwam zeker niet te vroeg: de kinderen zijn moe van de langst ononderbroken periode op school, de leerkrachten kunnen even uitblazen (en liefst in het gezicht van diegenen die, nu de discussie weer eens hoog oplaait, menen dat de job vooral vakantie omvat). In tegenstelling tot de periode van de lockdown, die stilaan een vage vorm begint aan te nemen in ons collectieve geheugen, hadden mijn vrouw en ik geen plan om rusteloze kinderen bezig te houden bij noodweer. Het blijft maar gieten en ik moet de dakgoot uitkuisen. Behalve tante J. die ‘s middags koekjes komt bakken is de dag nog lang en vervaarlijk ongevuld.
lennartvanstaen.be