‘Heb je het verhaaltje van de verjaardag van de wezel al gelezen?’ vraagt mijn wederhelft met onverhoopte ogen. ‘Nee’ antwoord ik droog. ‘Dat ben ik!’ kirt ze, waarna ze me geen keuze laat het straks voor te lezen aan de kinderen. Dat beloof ik. Het verhaaltje gaat over een wezel die jarig is en een feestje geeft voor alle dieren in het bos. Wanneer het moment bijna is aangebroken, twijfelt hij of de taart wel lekker genoeg is, zijn huis wel groot genoeg en of het wel gezellig zal zijn. Hij besluit de aankomende dieren toe te roepen dat het toch niet doorgaat. Terwijl de laatste dieren al weer op de terugweg hun schouders ophalen, herroept de wezel zijn boodschap. ‘Het gaat toch door!’
Categorie: onderwijs
Als leerkracht NT2 (Nederlands als tweede taal) geef ik les aan volwassenen. Ze komen hier in België als anderstaligen om zich het Nederlands eigen te maken en vaak proberen ze ook aan een job te geraken of de opleiding van hun dromen te volgen. Momenteel heb ik twee klassen 2.2 (dat is een gemiddeld niveau Nederlands) overgenomen van een collega. Eén klas ‘s morgens en eentje ‘s avonds. Het is fascinerend om toeschouwer te zijn van de corona-aanpak in de klas. De verschillen kunnen niet groter zijn, sommige lontjes niet korter.
Vorige week moest ik even in mijn ogen wrijven, niet alleen om wakker te worden, maar ook omdat ik niet kon geloven wat ik las. “De Gentse schepen van Onderwijs Elke Decruynaere (Groen) stelt voor om de schooldag pas om 18 uur ‘s avonds te beëindigen.” Na het nieuws dat kinderen voortaan op vijf jaar al leerplichtig zijn, lijken degenen die de lakens uitdelen de smaak te pakken te hebben. We gaan er ineens met de mangel door. Even het momentum nemen, de korte pijn.