Het was een mooie zomerdag, tegen de dertig graden. Vogels floten, mensen maakten plannen voor een fietstocht, kinderen voetbalden in het park en de buurman haalde zijn oldtimer uit de garage voor een blinkbeurt. Een ideale dag om naar het Wijnegem Shopping Center te gaan, dacht ik. Al was het maar om het aangename aan het nuttige te koppelen. Ik moest een pakje afhalen, mijn dochter had nieuw schoeisel nodig en ik diende een oude modem van Proximus, die nu al een week in een plastic zak stak weer in te leveren bij een Proximuswinkel. Daar ik het Shopping Center wel eens bezoek, wist ik uit mijn hoofd dat er zich dergelijke winkel bevond.
Ik ben een complex persoon, want ik hou van een stevige wandeling in het bos maar ook van een dag rondhangen in het Shopping Center. Al doe ik daar een serieuze bekentenis mee, want ik betrap mezelf er vaak op in sociale situaties mijn liefde voor dit decadente stadsfenomeen onder allerlei stoelen en banken te moffelen. Telkens wanneer ik er rondstruin zie ik vogels van diverse pluimage, die kennelijk allemaal een speciale plek in het hart over hebben voor hun geliefde winkelcomplex. Toch voel ik zelden affiniteit met deze mensen. Eerder voel ik een verwantschap met mensen die een tirade afsteken jegens zulke centra en liever in de natuur vertoeven. Ter verduidelijking:
