Ik kon nooit op voorhand weten welke impact de eerste echte trip alleen met mijn zesjarige zoon op mij zou hebben, al had ik me op iets heel speciaals voorbereid en jeukten mijn handen en hart toch wel wat voordat die dag aanbrak. De deal was dat hij een lentefeest mocht doen en een trip met papa mocht kiezen. Hij koos Parijs en ik weet tot op vandaag niet waarom, maar ik ben heel blij dat hij dat heeft gedaan. Het was magisch om helemaal alleen met mijn kind in een grote stad rond te dwalen zo ver weg van huis (hoewel dat relatief is). Hij keek vooral uit naar de Thalys, want hij is een treinfanaat. En na Parijs krijgt die term zeker betekenisuitbreiding naar tram- en treinfanaat.
We zwaaien mama en zus uit en vertrekken met – zoals het mannen betaamt – bijna niets naar de stad van kaas en wijn. Ik had op voorhand opzettelijk geen echt plan gemaakt om er zeker van te zijn dat er geen boeien waren waar mijn zoon en ik ons als vanouds aan zouden vastklampen. Dit was op zich al spannend maar ik wilde er helemaal een avontuur van maken. Mijn zoon is blij dat we met tram 10 van Deurne naar het station van Antwerpen-Centraal rijden, dus de reis kan al niet meer stuk.